Week End..zo staat het op de gele aanplakbiljetten. Wel hip
om zo’n Engels woord te gebruiken. Het is overigens al weken overal feest in het weekend. Zoals ik al eens eerder
schreef, staan de feesten altijd in het teken van lekker eten. Lief en ik
zeggen vaak tegen elkaar: ‘Leuk, gaan we even kijken’. Maar als we dan lekker
zitten zeggen we : ‘Ach…zullen we maar lekker thuis (lees bij het zwembad) blijven’… dit keer konden we er niet onderuit. Lief
moest meehelpen farinata te bakken bij de stand
van onze eigen Pro Loco.
Het was een warme klus zo voor die hete hout oven staan bakken. In een grote ronde koperen vorm wordt olie gegoten en verwarmd. Dan wordt er een beslag van kikkererwtenmeel, water en zout in gegoten, wat rozemarijnnaaldjes en wachten tot de soort pannenkoek langzaam gaar wordt. Dit duurt zo’n 20 minuten. Er kunnen 8 porties uit gesneden worden. Mensen zijn er zo dol op, ze staan rustig een uur in de rij om een bordje van dit machtige, maar eerlijke voedsel te kunnen kopen.Lief was dus al op tijd vertrokken richting Ponzone, een dorpje op 700 meter hoogte met maar liefst 5 kerken. De oudste kerk dateert uit 600. In de boekjes wordt gesproken over het één na mooiste uitzicht van Italië….. Ponzone. Het moet wel helder zijn als je de Monte Rosa en de Monvisso wilt zien. Maar dan heb je ook wel een adembenemend mooi uitzicht.
Feest dus in Ponzone…het is alsof je een film binnen wandelt. Overal standjes waar de specialiteit van de Pro Loco's uit de omliggende dorpjes wordt klaar gemaakt, spaghetti met stokvis, gefrituurde inktvisjes, gnocchi met pesto en uiteraard nog veel meer lekkers. Overal lange tafels met genoeglijk etende families. Een dansvloertje waar volop gedanst wordt. En dáár, op la Piazza della Chiese staat lief vol overgave farinata te bakken. Bij ‘onze’ Pro Loco stand wordt ook fritelle gemaakt, kleine oliebolletjes die verrukkelijk smaken met zout er op. Verder verkopen ze siroop gemaakt van rozenblaadjes, rozeblaadjesjam en rozeblaadjessuiker. Vrienden en ik snoepen en proeven en schuiven aan bij een lange tafel.
Het is genieten. ‘Waar geniet ik dan zo van?’ vroeg ik me af. ik denk dat ik het meest geniet van de gemoedelijke sfeer en al die blije mensen. Ja dat is het, blije mensen. Mensen die het enig vinden om elkaar tegen te komen, mensen die het heerlijk vinden om met hun familie rond de tafel te zitten, genietend van het eten. Niemand heeft haast. Het is het toppunt van mindfullness…Hier en Nu …..verder niets.
Het was een warme klus zo voor die hete hout oven staan bakken. In een grote ronde koperen vorm wordt olie gegoten en verwarmd. Dan wordt er een beslag van kikkererwtenmeel, water en zout in gegoten, wat rozemarijnnaaldjes en wachten tot de soort pannenkoek langzaam gaar wordt. Dit duurt zo’n 20 minuten. Er kunnen 8 porties uit gesneden worden. Mensen zijn er zo dol op, ze staan rustig een uur in de rij om een bordje van dit machtige, maar eerlijke voedsel te kunnen kopen.Lief was dus al op tijd vertrokken richting Ponzone, een dorpje op 700 meter hoogte met maar liefst 5 kerken. De oudste kerk dateert uit 600. In de boekjes wordt gesproken over het één na mooiste uitzicht van Italië….. Ponzone. Het moet wel helder zijn als je de Monte Rosa en de Monvisso wilt zien. Maar dan heb je ook wel een adembenemend mooi uitzicht.
Feest dus in Ponzone…het is alsof je een film binnen wandelt. Overal standjes waar de specialiteit van de Pro Loco's uit de omliggende dorpjes wordt klaar gemaakt, spaghetti met stokvis, gefrituurde inktvisjes, gnocchi met pesto en uiteraard nog veel meer lekkers. Overal lange tafels met genoeglijk etende families. Een dansvloertje waar volop gedanst wordt. En dáár, op la Piazza della Chiese staat lief vol overgave farinata te bakken. Bij ‘onze’ Pro Loco stand wordt ook fritelle gemaakt, kleine oliebolletjes die verrukkelijk smaken met zout er op. Verder verkopen ze siroop gemaakt van rozenblaadjes, rozeblaadjesjam en rozeblaadjessuiker. Vrienden en ik snoepen en proeven en schuiven aan bij een lange tafel.
Het is genieten. ‘Waar geniet ik dan zo van?’ vroeg ik me af. ik denk dat ik het meest geniet van de gemoedelijke sfeer en al die blije mensen. Ja dat is het, blije mensen. Mensen die het enig vinden om elkaar tegen te komen, mensen die het heerlijk vinden om met hun familie rond de tafel te zitten, genietend van het eten. Niemand heeft haast. Het is het toppunt van mindfullness…Hier en Nu …..verder niets.
Slow slow slow en nog eens slow. Het was genieten daar in Ponzone!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten