Wat een feest, ‘s morgens wakker worden door de rode gloed van de opkomende zon. Heerlijk weer een nieuwe dag. De eerste helft van de week zijn we goed bezig. Alle bedden in de zon, poetsen, boenen, net zo lang tot alles naar Lente ruikt.
Donderdag besluiten we dat het wel leuk moet blijven. Tijd voor een wandeling met vrienden en hun hond. Ze pikken ons ergens op en we rijden naar het station van Varazze aan de Middellandse zee. De kaartjesmeneer is erg streng. De hond mag niet mee, want de vrienden hebben geen documento mee voor de hond. Nou dan ben ik op mijn best en ga ik er helemaal voor, in mijn beste Italiaans. Het lukt en we krijgen toch een kaartje onder protest. De kaartjesmeneer zegt dat hij niet verantwoordelijk is en nergens vanaf weet…….. gelukkig geen conducteur gezien.
In Arenzano stappen we uit en beginnen aan onze wandeling via Cogoleto terug naar Varazze, over een oud spoorlijntje langs de zee. Het is prachtig. Het spoorlijntje buigt al snel af van de drukke weg. Af en toe lopen we door een tunneltje. We genieten van de bloeiende planten, cactussen, citroen- en sinaasappelbomen, de blauwe zee, de mooie huizen, de kleine strandjes. Er zitten al mensen in bikini op het strand. Het lijkt wel of iedereen vrij is vandaag. Fietsers, wandelaars, joggers, vissers, iedereen geniet!
De vrienden doen aan de lijn, dat betekent geen lunch met wijn dit keer. Uit onze rugtassen eten we een broodje en drinken thee uit de thermosfles. Ook niets mis mee. Zeker niet als je lekker in het zonnetje op het kiezelstrand zit. De hond heeft het prima naar zijn zin. Iedere keer opnieuw zwemt hij de zee in om een stok terug te brengen. We vinden op het strand prachtig hout. Gebleekt door het zout en de zon, gladgeschuurd door het zand. Hout in de meest mooie vormen waar je in de winkels spiegels en lampen van ziet. Dat kunnen wij ook. Ik houd het bescheiden, alles moet in de rugtas passen, genoeg voor een lampje. Maar vriend gaat helemaal uit zijn bol. Rugzak vol, plastic tas puilt uit. een stuk hout achter op de rugtas gebonden en een halve balk op zijn nek. En dan hebben we nog zeker 8 km te gaan. De hond is een hele intelligente hond. Hij houdt het baasje goed in de gaten, wil zelfs helpen. Als we weer een keer pauzeren sleept hij allemaal hout naar het baasje. Helaas baasje kan er niks meer bij hebben. Terug is het even zoeken naar de auto en gaat het weer op huis aan. Het was una bella giornata
Geen opmerkingen:
Een reactie posten