Natale 2011

Het was onze vijfde kerst in Italië dit jaar. We vierden dit traditiegetrouw bij en met Italiaanse vrienden in het dorp. Lief en ik memoreerden dat er in die vijf jaar toch wel een bepaalde verandering zichtbaar is. Kwamen we de eerste jaren binnen, dan was absoluut nog niet zichtbaar dat er dertig mensen zouden komen eten. Meestal moesten er dan nog tafels en stoelen uit de kelders worden gesleept. Dan was er nog discussie over welke kleedjes over welke tafels moesten. Kleedjes met eendjes er op afgebeeld of met zomerse zonnebloemen.
Dit jaar staat alles klaar en is er, voor dertig personen, prachtig gedekt met witte tafelkleden en daarop nog eens witte voile met gouden opdruk. Op ieder bord ligt een mooi kersttoefje met rode strik. Het ziet er prachtig uit. Maar de eerste jaren hadden toch ook zo hun charme. Dat de lampjes in de kerstboom  nog wel de hele avond aan en uit en flikkeren zie ik al niet meer. De kerstcadeautjes die we krijgen zijn gelukkig  nog steeds hetzelfde. Voor Harrie zijn daar door Maryse gebreide sokken. Dit keer in de kleuren van de Nederlandse vlag. Humor. En dan is daar altijd de mand van Rosy, met potjes zelf ingemaakt lekkers en een kerstovenwant. Verder is er van Maryse een door hun zoon gemaakt piepklein boompje van rood koperdraad met pareltjes en piepkleine lampjes aan de takjes. We gaan het boompje iedere dag leuker vinden. Stak ik eerst tijdens het eten kaarsjes aan, nu met een druk op het knopje brandt het boompje gezellig. Traditiegetrouw zit ik naast Maryse, achter de tafel. We kunnen van daaruit de enorme kamer goed over zien. Ze houdt me heerlijk op de hoogte van alle ins en outs over de mensen die in ons gezichtsveld komen. Ik zit qua taal bijna weer op roddelniveau van mijn vorig leven. Verder is het nog steeds een heerlijk chaotisch, gezellig kerstfeest. Het maakt niet uit of je nou aan tafel zit te eten of staat te eten of tussendoor even een dutje doet in de poltrone, iedereen wordt in zijn waarde gelaten. We hebben weer genoten. Dat deden we ook tweede kerstdag, toen we aan konden schuiven bij en met Nederlandse vrienden. Er was onder andere heerlijke reebout van een door de buurman “aangereden” en door vriend geslachte ree. Ook hier weer warmte , vriendschap en gezelligheid. De day after was een cadeautje. We hebben gewandeld langs de Middellandse zee, van Savona naar Celle Ligure. Het was windstil, strak blauw, zonnig en 17 graden. Er waren mensen aan het zwemmen! Er lagen mensen op banken in de zon, anderen zaten te puzzelen, te lezen of te praten. Er bloeiden in bakken gele Spaanse Margrietjes, de sinaasappeltjes hingen te glimmen in de bomen, de mimosa stond in knop……. Ik werd er helemaal blij van. En gek van lopen krijg je trek. In een restaurantje aan de zee aten we voor tien euro  verrukkelijke spaghetti con cotze (mosselen) e vongole (kleine schelpdiertjes). Daarna nog heerlijk gegrilde spada (zwaardvis). Onze vrienden die mee waren zeggen altijd: ‘Wat hebben we het weer goed’. En dat kunnen wij niet ontkennen.
Hoe we oudejaarsavond gaan doorbrengen? Daarover in de volgende blog.In ieder geval wensen we alle lezers een zalig uiteinde.

Il bue grasso

Je zult maar een mooie blanke bue grasso (stier)in Piemonte zijn. Je hebt een prijs gewonnen op La Fiera del Bue Grasso, vergelijkbaar met Paasvee in Schagen, maar dan zonder bier. Je baas is super blij met je. Wat de bue grasso niet weet is dat baas il marcellaio (slager) is. Niets vermoedend loop het prachtige beest met de trotse baas mee voor een rondje over de antiekmarkt in Nizza Monferrato, afgelopen zondag. Nu zie ik persoonlijk niet zo het verband tussen een bue grasso en een antiekmarkt. Ik twijfel…loop ik beest en baas voorbij…het is wel een enorm gevaarte. Ik krijg visioenen van het prentenboekje: ‘De koe die in het water viel’, het verhaaltje van de koe die los brak op de kaasmarkt in Alkmaar, in een bootje viel en uiteindelijk weer terug kwam in Spierdijk. In mijn fantasie zie ik de bue grasso los breken, alle uitgestalde antieke serviezen kapot trappend, alle bakken met gesorteerde kristallen voor de kroonluchter omver schoppend….. Niets van dat alles gelukkig.
De bue grasso loopt rustig met de slager mee, stralend als een bruid. Kan natuurlijk niet, het is een stier, toch heeft hij iets van een bruid. Het arme beest heeft geen flauw idee wat er met hem gaat gebeuren, deze laatste week voor de kerst. Ik maak een foto. Il marcellaio vraagt waar ik vandaan kom. ’Grognardo’, zeg ik. ‘Nee’, zegt hij, ik bedoel uit welk land kom je, Engeland?’
Wat ik ook doe, ik zal er vast nooit als een Italiaanse uit zien. Hij vertelt dat hij een rijdende slagerij heeft. Hij zal wel eens naar Grognardo komen. Dat is niet verkeerd. ‘Hoe kan ik je vinden?, vraagt hij. ‘Iedereen in Grognardo weet waar de Olandese woont’, zeg ik.
Olandese, dat ben ik en dat zal ik wel blijven ook. Maar ik woon toch wel mooi met mijn lief in Italie, denk ik, terwijl ik in het zonnetje loop te genieten daar op de antiekmarkt in Nizza Monferrato ……… Lief en ik wensen alle trouwe lezers gezellige kerstdagen.
Buon Natale e Tanti Auguri.

Gattini

In mijn jeugd was ik bang voor onze ziekelijke, oude buurvrouw, evenals voor haar sluipende kat Gijsje. Toen de buurvrouw overleed en ik op school leerde over reïncarnatie zag ik toch duidelijk trekken van buurvrouw in Gijsje. Vanaf dat moment fluisterde ik wel eens iets aardigs tegen de kat. Uit angst? Bijgeloof?
Ook later bleek dat er tussen mij en katten niets was. Of juist wel? Werd ik ergens alleen in een kamer gelaten, zat er steevast één of ander mormel van een beest op de leuning van de bank naar me te loeren. Zat ik met dertig mensen en een kat in één ruimte, sprong zo’n beest uitgerekend bij mij op schoot.

Na vijf jaar begin ik een beetje te wennen aan de katten van dochter en schoonzoon. Zit ik zelfs wel eens op de bank gedachteloos zo’n beest te aaien.
En toen hoorde ik mezelf, in augustus op een feestje bij vrienden, zeggen: ‘Ik wil er ook wel twee’. Ja heus, twee jonge katjes uit een nestje. Lief vond het ook een goed idee, twee muizenvangers op het terrein. We hebben geen muizen. Maar die komen vanzelf wel als je katten hebt……

Wat voelde ik me slecht. Het was mijn schuld dat Fuoco en Terra na twee dagen al zoek waren aan het einde van de dag. We hebben in de regen,, tot het donker werd gezocht, geroepen, gerammeld met de brokjes. ‘Een vos,’ zeiden we. 'Twee tegelijk? Dat kan toch niet’. We waren in mineur. De gedachte alleen al dat mijn vriendin me zou vermoorden als ze zou horen dat ik niet goed op haar lievelingetjes had gepast. Dat ik hen na twee dagen al aan de vos had gevoerd…… Om 22 uur kwamen ze te voorschijn, geeuwend en zich uitrekkend van de slaap om iets te gaan eten. Broertje en zusje hadden al vroeg hun slaapplekje op zolder opgezocht. Ze moeten goed moe zijn geweest van alle indrukken bij de nieuwe baasjes, dat ze ons geroep niet hebben gehoord. O wat waren we blij!!!
Van ons voornemen om de katjes niet in huis te laten is niets terecht gekomen. Gister heeft Terra het staartje van een muis afgebeten. Van de computermuis wel te verstaan. Daar moeten we dan erg om lachen. Helemaal fout natuurlijk.
O ze zijn zo grappig. Wie had dat ooit van mij gedacht???

Voor alle fans die benieuwd waren naar het noodweer in Noord Italië: Hier viel het mee. Het heeft wel angstaanjagend gehoosd, gedonderd en gebliksemd. Het omgeploegde terrein van de buurman lag zondagochtend voor een deel op de weg en verstopte onze greppels en goten. Lief is dagen in de regen bezig geweest om alles weer open te krijgen. Het kleine riviertje de Visone is een kolkende massa geweest. Het water heeft bomen met wortel en al meegesleurd.
Gelukkig is het nu weer mooi rustig herfstweer en genieten we van de enorme kleurenpracht in de natuur.

La Confessione.

Niets hebben we gedaan, helemaal niets, geen museum, geen kerk……Op ons ‘personeelsuitje’ hebben we enkel en alleen gekeken en genoten. Aan het strand met onze geïmproviseerde camperbus. Of met een goed gevulde picknickmand, op een kleedje, lief met zijn hoofd in mijn schoot. Om ons heen olijfbomen en zicht op Castel del Monte.
Ik volg met mijn vingers de lieve lijnen van zijn gezicht. De lucht is blauw, de zon schijnt, zomaar een donderdag in Oktober in de Abruzzen.

Lief: ‘Wat zou jij ons je vorig leven gedaan hebben op een donderdag in Oktober?’

Ik:’ Mmmmmm werken. Meestal een lange dag op donderdag met een klas die de dag ook lang genoeg vond. Snel naar huis, eten alvast voorbereiden. Hopen dat jij op tijd thuis zou zijn. Zodat ik op tijd naar de stad kon met dochters’.


Lief:’ Ja zoiets en dan kwam jij om half tien thuis’.

Ik:’ Lag jij op de bank te slapen met de afstandsbediening in je hand. Werd je wakker van de deur’.

Lief:’ En dan vroeg ik hoe het was en of je nog iets had gekocht. Meestal was het gezellig en had je niets gekocht’.

Ik:’ Ja, zoiets’.
Meestal stopte ik mijn aanwinst vlug in de kast. Want hij hoeft niet alles te weten…..
Als ik denk dat daarmee de kous af is heb ik het helemaal mis!

Lief: ‘ Een paar weken later vroeg ik dan of je iets nieuws aan had. Nee dat stelletje had je al lang…….. ‘

Hij wist het, heeft het altijd geweten en er nooit iets van gezegd. Misschien een binnenpretje gehad. Ik kijk naar het gezicht in mijn schoot. Lief is met een glimlach in slaap gevallen. Ik druk een kus op zijn hoofd. Zomaar een donderdag onder een olijfboom. Hoe simpel kan geluk zijn? En ja, waar kan je beter in slaap vallen? Op de bank voor de tv? Of onder een olijfboom?

Gnocchi, una ricetta

De vendemmia van 2011 bij Paolo is afgelopen. Het was een hele klus. Tussendoor moesten de druiven, ontdaan van steeltjes en takjes, in de vaten worden gepompt. Ook dan assisteerde lief in de cantina. Paolo zegt altijd: ‘Mannen in la cantina en vrouwen in la cucina’. Dit vooral als mama zich met het wijn maken bemoeid! En dus schoof ik dan maar aan, aan mama’s keuken tafel.

Op een ochtend had ik geluk. Ze was net begonnen met gnocchi maken. Nu vind ik gnocchi uit de winkel niet om nou te zeggen, een delicatesse. Maar deze gnocchi, gewenteld door de verse pesto, is verrukkelijk. Het is echt heel eenvoudig, een half uurtje werk. Je moet wel een aardappelpuree knijper hebben en een bekertje vers gemaakte pesto bij de hand.

Het recept:

Kook een kilo kruimige aardappelen in de schil gaar.
Giet ze af en stoom ze droog.
Haal de schil van de nog warme aardappelen en druk de aardappelen door de pureeknijper.

Strooi er 250-300 gram bloem bij. (als de aardappelen vochtig zijn meer bloem toevoegen).

Doe één ei en één eigeel in een kuiltje in het midden.

Roer met een vork steeds een beetje bloem en aardappel naar het kuiltje.

Net zo lang tot alles door elkaar zit en kneed met de hand verder.

Probeer dit zo snel mogelijk te doen.

Snijd het deeg in plakken.

Strooi er wat bloem over en draai dunne rolletjes zoals voor een appeltaart.Snijd de rolletjes in stukjes. Strooi steeds wat bloem op het werkblad.

Haal nu de stukjes in een vloeiende beweging over een vork, zodat je ribbeltjes krijgt en een kuiltje van je duim. De saus zal er beter aan blijven hechten. Breng in een pan ruim water aan de kook met een flinke schep zout.

Schep de gnocchi in het water. Als ze boven komen drijven zijn ze klaar. Schep ze voorzichtig met een schuimspaan uit de pan en laat in een vergiet uitlekken.

Schep op een mooie platte schaal een bekertje verse pesto, leg de gnocchi er op en schep het voorzichtig door elkaar.

Het is in Italië een primi. En terecht, je moet er verder niets bij eten.

Concentreer je gewoon op deze zachte smaken….Delizioso. Heb je teveel gemaakt?

De niet gekookte gnocchi kun je, op een dienblaadje, los naast elkaar invriezen en later overdoen in een bakje..

Kun je nog eens een keer genieten. 

La Vendemmia

Wij zijn weer in een sleur terecht gekomen. En dat wilden we toch juist niet meer??? Gelukkig bestaat er ook een heerlijke sleur. De sleur van druiven plukken. De vendemmia is weer begonnen bij Paolo. De eerste dagen vallen zwaar. Staand op hellend terrein in de brandende zon. Gelukkig zijn we rustig begonnen. Mijn lief in de cantina, waar de druiven mysterieus borrelen in het vat. Ik binnen bij mama, kijkend hoe ze salsa verde maakt. Ik heb het ook al eens gemaakt. maar dit ziet er toch heel anders uit. Mama kletst me de oren van het hoofd en tegelijkertijd kan ze ook nog al schreeuwend een gesprek voeren met Paolo die beneden in de cantina is. Ik moet heel alert blijven, want ondertussen kan ze me plotsklaps een vraag stelen en dan moet ik wel weten waar het over gaat. Dit is heel goed voor mijn Italiaans.

Klokslag 12 uur, mezzogiorno, is het eten klaar. Anti pasti, tomaat met salsa verde, peperoni met acciughe (ansjovis) en salami. Daarna verse pasta. Hele dunne sliertjes. Anders lust Paolo het niet. Van de wijn neem ik een half glaasje, ik moet nog werken! Na het eten stelt mama voor dat lief en ik een dutje doen in de poltrone in la salla. Niks er van we gaan aan de slag. Elio en Nicola komen wat later ook helpen. Petje af voor deze 70+ers. Want het is toch heet.

De lucht is strak blauw, er is geen zuchtje wind…… Alleen het geluid van ritselende bladeren, knip, het schaartje en plof, de tros in de mand. Als een soort mantra. Mantra komt van manaseh (geest) en tra(bevrijding). Het klopt helemaal. Het is heerlijk, het is verslavend, het is een heerlijke vorm van sleur. Er is niets meer in mijn hoofd. Alleen mijn ademhaling, mijn hartslag.

Het lijkt wel of iedere dag begint met een kookles. Want de volgende dag mag ik toe zien hoe mama gnocchi maakt, terwijl Harrie en Paolo weer beneden in de cantina met de wijn bezig zijn. Een half uurtje werk die verse gnocchi. En lekker!!! Het recept komt in de volgende blog. Na het eten mogen we pas om half drie beginnen. Het is echt veel te heet. Maar dan gaat het ook weer stug door tot 19.00 uur. Mama heeft ondertussen een wagenwiel taart (crostata) gemaakt. ‘Nee’, zeggen tegen een tweede stuk is niet van toepassing. Het enige voordeel is dat we thuis niet meer hoeven te eten. Verder maak ik me lijntechnisch geen zorgen want er zijn deze dag genoeg calorieën verbrand. Lichamelijk heel erg moe en met een leeg hoofd vallen we die avond al vroeg in diepe slaap, onze ziel gereinigd van stoffelijke besmetting. Voor zo lang het duurt natuurlijk.

Riflessione

Iedere avond voor het slapen gaan neem ik met een goed gevoel de dag nog eens door. En iedere avond constateer ik, dat ik weer geen blog heb geschreven. Ik kan ook niet zeggen dat ik het, met uitzondering van de zaterdag, druk heb. Op dit moment is er alleen het geluid van de krekels, de zoemende bijtjes in de lavendel, het zachtjes ruisen van de blaadjes, heerlijke zomerse geluiden. Een enkele vogel heeft het nog niet opgegeven. Maar de meeste houden zich rustig met de hitte van vandaag. Het is een moment om ergens in de schaduw volledig weg te zakken in een zoete slaap. Een paar gasten hebben zich er al aan over gegeven.

Na mijn laatste blog, zijn er al weer zes weken verstreken. Zes weken met daarin veel verschillende gasten en de daarbij behorende gezelligheid. De zaterdag begint voor ons altijd hectisch. Als we alle gasten hebben uitgezwaaid en hun auto het laantje uit rijdt, wat me altijd een Vila Felderhof gevoel geeft , is het tijd om schoon te maken, de bedden te verschonen, de was…… Het is een race tegen de klok. Terwijl lief snel wat broodjes smeert, zet ik nog overal, als finishing touch, boeketjes neer. Een beetje jammer als de berm pas gemaaid is, want dat betekent een stuk minder keus aan mooie bloemen. Gelukkig bieden de altijd bloeiende rozen en lavendel altijd uitkomst. In de middag begin ik met het voorbereiden van het eten voor de table d’hôtes en verwelkomen we de gasten die, meestal om de beurt, binnen druppelen. Op cruciale momenten in de keuken kan ik er even niet bij zijn. Maar o wat voel ik met trots als ik 's avonds weer fris en fruitig aan tafel zit naast mijn lief. En alle gasten genieten van het eten, van het uitzicht en van het feit dat ze er eindelijk zijn, als alle irritaties van de reis vergeten en vergeven zijn……..

De eerste zondag van juni liepen we met enthousiaste gasten (ze waren er speciaal voor gekomen) de slowfoodpassagiata in Strevi. Genietend van de mooie uitzichten liepen we, in de buurt van Strevi, door de wijngaarden van wijnboer naar wijnboer om lekkere wijnen en bijpassend eten te proeven. een culinaire belevenis waar ik het hele jaar naar uit had gekeken.
Af en toe hebben we onze eigen slowfoodpassagiata. Al een paar keer wandelden we met vrienden, slow door de wijngaarden, in de buurt van Alice bel Colle. We noemen het ook wel 'wandellunchen'. Want we kienen het zo uit dat we mezzogiorno in restaurant Naso & Gola aan kunnen schuiven voor een werkmanslunch voor 10 euro. Een hapje vooraf, een pasta, een vleesgerecht of salade en fruit of soms een toetje, een fles wijn (als de fles leeg is komt er gewoon een nieuwe), water en koffie.
Halsreikend kijken we uit naar 23 juli, Castel Rocchero in lume. Een wandeling door de met fakkels verlichte wijngaarden rond Castel Rocchero, met hoe kan het ook anders, overal weer eten en wijn. Alle 10 gasten van die week hebben enthousiast gereageerd en doen allemaal mee. Piemonte beleven is culinair afzien.

Toch maken we ook tijd voor andere serieuze zaken, zoals mee lopen met de processie in Visone ter ere van Petrus en Paulus 29 juni. Een moment van bezinning zullen we maar zeggen.

Gino

Als je 76 bent en nog een nieuwe wijngaard van 300 stokken aanlegt. Met de wetenschap dat je 80 zult zijn als je van de opbrengst eindelijk wijn kunt maken. Als je dan ook nog eens voor die extra wijnopslag een stuk aan je huis gaat bouwen, dan moet je toch wel heel optimistisch van aard zijn en veel vertrouwen hebben in  de toekomst.

Ik heb het over Gino, bij ons boven op de berg. Vorige zomer zag het er somber uit. Gino kwam de hele zomer niet naar zijn tweede huis. Hij was ernstig ziek. Zijn drie jaar oude wijngaard lag er verslagen bij. De druivenranken woekerden tussen het onkruid, de betonpalen hingen scheef en de vogelverschrikjurk van zijn vrouw was op de grond gewaaid. Als ik eens iemand naar Gino vroeg, werd het hoofd geschud. Zouden we Gino ooit nog terug zien? Die zomer dus niet meer.

Een paar dagen geleden stond hij opeens weer voor onze deur. Bruin, mooi in de kleren, bruisend van energie. Of mijn lief al rame sulfatico op de druiven had gespoten? Euh nee. Gino had een heleboel aangemaakt, we konden wel wat komen halen. Nu was mij ter ore gekomen dat Gino de sleutel heeft van het 17^e eeuwse kerkje waar wij, maar ook onze gasten, vaak langs lopen. Schoonzusje was er en is dol op kerkjes.  Dus ik zag mijn kans schoon. Een afspraak was gauw gemaakt. We spraken af bij het huis van Roberto. Ik ken maar één Roberto, Roberto T, maar Gino stond bij het huis van Roberto L bleek later. Na wat heen en weer geloop vonden we elkaar eindelijk en gingen we naar het kerkje. Het was even wrikken en morren met de 25 cm lange sleutel om de deur open te krijgen

Verrassend om opeens in het niet meer gebruikte, lichtblauw geschilderde kerkje te staan, spinnenwebben uit het gezicht vegend. Wie zaten hier allemaal in de 17^e eeuw? Hoe kwamen ze hier? Hoe kwam de pastoor hier? Waar woonde hij? Wat voor kleding hadden de mensen aan? Wat deden ze na de mis? Wat een sfeertje. Achter in de kerk, achter glas een beeld van de heilige Antonius met varken. Beschermheilige van alle dieren en in het bijzonder van het varken.
Het altaar met nog een prachtig intact kruis.
De sleutel van het tabernakel  doet het nog en er in staat, alsof het net is gepoetst een water- en wijn stelletje.  Er staat ook een kaars. Zou Gino hier zijn eigen misje houden? In een oude kast vinden we een monstrans van hout. 250 jaar oud volgens Gino. We worden er stil van. Kon dit kerkje maar praten……

Gino vraagt of we het huis waar hij is geboren, vlak bij het kerkje, ook willen zien. Graag. De deur wordt weer op slot gedraaid en we lopen naar het huis. We zien het bed waarin hij is geboren. De gedachte vind ik een beetje bizar als ik kijk naar het opgemaakte bed. De ene helft van het huis is van hem en de andere helft van zijn zus. Zus houdt nog steeds het huis schoon. Waarvoor? Uit respect voor de overleden ouders?

We besluiten de middag met een Spumante en Panetone bij Gino thuis. Boven in de mooie kamer in plaats van in de keuken. Na de Spumante gaan we de rame sulfatico halen. De voorraad staat in het huisje met de waterput bij het nieuwe wijngaardje. Enthousiast krijgen we nog een rondleiding en leren we het verschil in bladvorm en kleur van de verschillende druivensoorten. De wijngaard ligt er weer keurig verzorgd bij. O, wat zijn lief en ik blij! Onze Gino is back. We hopen nog lang te mogen genieten van hem en zijn kennis. Hij is ons grote voorbeeld van oud worden en niet achter de geraniums zitten!

Zeg wat je denkt, doe wat je droomt!

Drie jaar geleden zat hij bij ons aan tafel. Hij had een droom! Een droom om nog eens zijn eigen giro d’Italia te fietsen. Nu horen we iedere zomer veel gasten vertellen over hun ultieme droom. En zeg nu zelf wat is er heerlijker en veiliger dan dromen? Wij wilden wel ons steentje bijdragen aan de droom van deze man, Jan van Kessel uit Tilburg. We gaven hem een voucher met het motto ‘Zeg wat je denkt en doe wat je droomt’, goed voor een overnachting, vol pension. Dat dit gebaar zoveel impact zou hebben konden we niet bevroeden. In Maart kregen we een mail in het Italiaans van Giovanni. Het duurde heel even, maar het kwartje viel al gauw. Jan van Kessel ging zijn droom waar maken! Ondertussen had hij zich de Italiaanse taal machtig gemaakt. Heel goed!

En zo gebeurde het dat, afgelopen zondagmiddag, Jan, met een vol bepakte fiets, de voucher kwam verzilveren. Hij was vergeten de voucher mee te nemen, dat dan wel. Maar daar deden wij niet moeilijk over. Hij was gestart in Verona, had al de nodige belevenissen achter de rug. En ja als je een boek wilt schrijven, dan moet je toch regelmatig de tijd nemen om je belevenissen toe te vertrouwen aan het papier. Dus plakte Jan er nog een dagje en een nachtje aan vast. Helemaal niet zo’n gek idee om even rust te nemen. Bovendien een extra dagje Casa Vecchia was zeker geen straf. Het werd een productieve dag. ’s Avonds las Jan de eerste bladzijden van zijn boek voor. En ik moet zeggen dat hij een humoristische verteltrant heeft.  We werden deelgenoot gemaakt van zijn belevenissen en zielenroerselen.

Jan van Kessel maakt een begin met zijn boek op Casa Vecchia

Drie maanden fietsen, drie maanden zonder agenda, afspraken en verplichtingen. De enige afspraakjes zijn die met zijn vrouw Ardy. Zij zal, net als de eerste week, ook de laatste week met hem mee fietsen. Op Sicilië zullen ze ook twee weken samen fietsen.  En dat is maar goed ook. Want deze man is nog nooit langer dan twee dagen alleen geweest. Het was heel bijzonder om zo’n bijzondere gast hier te hebben. Het was dan ook met gemengde gevoelens toen we hem uitzwaaiden vanmorgen. Aan de ene kant lonkte het avontuur. Wat voor leuke mensen en Italiaanse toestanden zal hij tegen komen op zijn giro? Aan de ander kant is het ook afzien met 26 kilo bagage op je fiets, de eenzaamheid tijdens het fietsen……. Drie maanden heeft hij zich zelf gegeven om een afstand af te leggen van 4000 km.  In dit geweldige land……dat moet lukken. Wat is er mooier, dan het waar maken van een droom? Hoe klein of groot dan ook.

Che bella giornata

Wat een feest, ‘s morgens wakker worden door de rode gloed van de opkomende zon. Heerlijk weer een nieuwe dag. De eerste helft van de week zijn we goed bezig. Alle bedden in de zon, poetsen, boenen, net zo lang tot alles naar Lente ruikt.

Donderdag besluiten we dat het wel leuk moet blijven. Tijd voor een wandeling met vrienden en hun hond. Ze pikken ons ergens op en we rijden naar het station van Varazze aan de Middellandse zee. De kaartjesmeneer is erg streng. De hond mag niet mee, want de vrienden hebben geen documento mee voor de hond. Nou dan ben ik op mijn best en ga ik er helemaal voor, in mijn beste Italiaans. Het lukt en we krijgen toch een kaartje onder protest. De kaartjesmeneer zegt dat hij niet verantwoordelijk is en nergens vanaf weet…….. gelukkig geen conducteur gezien.

In Arenzano stappen we uit en beginnen aan onze wandeling via Cogoleto terug naar Varazze, over een oud spoorlijntje langs de zee. Het is prachtig. Het spoorlijntje buigt al snel af van de drukke weg. Af en toe lopen we door een tunneltje. We genieten van de bloeiende planten, cactussen, citroen- en sinaasappelbomen, de blauwe zee, de mooie huizen, de kleine strandjes. Er zitten al mensen in bikini op het strand. Het lijkt wel of iedereen vrij is vandaag. Fietsers, wandelaars, joggers, vissers, iedereen geniet!

De vrienden doen aan de lijn, dat betekent geen lunch met wijn dit keer. Uit onze rugtassen eten we een broodje en drinken thee uit de thermosfles. Ook niets mis mee. Zeker niet als je lekker in het zonnetje op het kiezelstrand zit. De hond heeft het prima naar zijn zin. Iedere keer opnieuw zwemt hij de zee in om een stok terug te brengen. We vinden op het strand prachtig hout. Gebleekt door het zout en de zon, gladgeschuurd door het zand. Hout in de meest mooie vormen waar je in de winkels spiegels en lampen van ziet. Dat kunnen wij ook. Ik houd het bescheiden, alles moet in de rugtas passen, genoeg voor een lampje. Maar vriend gaat helemaal uit zijn bol. Rugzak vol, plastic tas puilt uit. een stuk hout achter op de rugtas gebonden en een halve balk op zijn nek. En dan hebben we nog zeker 8 km te gaan. De hond is een hele intelligente hond. Hij houdt het baasje goed in de gaten, wil zelfs helpen. Als we weer een keer pauzeren sleept hij allemaal hout naar het baasje. Helaas baasje kan er niks meer bij hebben. Terug is het even zoeken naar de auto en gaat het weer op huis aan. Het was una bella giornata

La Festa delle Donne

Festa delle Donne

8 Maart is het Nationale Vrouwendag! Het klinkt mij altijd een beetje strijdbaar in de oren. Zo is het natuurlijk ooit ook begonnen. In Italië is het vooral een feestdag om de vriendschap tussen vrouwen te vieren.

Zo voelde het gister ook op La Festa delle donne in onze Pro Loco. De vrouwen verzamelen zich eerst rond de bar en de mannen doen hun schort voor en verdwijnen in de keuken of achter de bar. Mijn lief zit in de bediening. Dat is een stilzwijgende afspraak bij feesten en partijen in Pro Loco. Een klein groepje mannen, niet behorend bij de harde kern, verzamelt zich ergens in een hoekje. Om te beginnen is er dan een heftige aperitivo, waarvan ik het na één glaasje voor gezien houdt. Mijn Italiaanse vriendinnen zijn er dol op, kannen van dat spul gaan er door hen. Het is een mix van rum, campari, amaretto en prosecco.

Eenmaal aan tafel is het wachten op het lekkers dat gaat komen. Ondertussen is het een herrie van belang. Zestien Italiaanse vrouwen kunnen me toch een geluid produceren!. Ik heb mezelf niet meegerekend. Een gesprek van één op één kan ik volgen, ik kan zelfs nog wel switchen naar een ander gesprek. Maar dit…….. links van mij gaat het over een goede kwaliteit vlees en waar je dat voordelig kunt kopen. Rechts is het niet te volgen, daar zit Pia met twee wilde vriendinnen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik nog wel dat ze van alles tegen mijn lief zeggen als hij de bordjes uitdeelt. Maar door de herrie hoort hij het niet. De wildste hoor ik vragen of hij Engels spreekt. Het enige zinnetje wat zij kent, daar blijft het dus bij. Beter zo. Het gesprek links van me gaat over protheses. Iemand vertelt dat op het cimitero van Genova de lijken worden ontdaan van eventuele protheses, voor hergebruik. Therasita naast mij, trekt wit weg en zegt: ‘Ik voel me niet zo goed’. ‘Maar Therasita’, vraagtg een andere vrouw,’heb jij dan een prothese?’ Ja dus. Een nieuwe heup. In Genova laten doen. Gieren natuurlijk, wat een decibellen.

Natuurlijk krijgen alle vrouwen, net als vorig jaar, een takje mimosa, met een mooie strikje van gele tule er omheen. Mimosa is het symbool van de vrouw en staat voor vitaliteit en vreugde. Ook il primo is geel, saffraanrisotto met gamba’s. Tussen de gangen door eten de mannen ook mee. Zij zitten voorbij het bordje Riservato al Personale di Servizio. Renzo houdt traditiegetrouw weer een toespraak over de vrouw, Ferutio vertelt een mop waarvan de essentie mij ontgaat. In beide gevallen wordt er dan doorheen geroepen en gelachen……..moeilijk te volgen.

Lief had het natuurlijk heel druk. Maar ik heb zitten genieten en voelde me er weer helemaal bij horen. Voor alle zussen, schoonzussen en vriendinnen……. Ik wens jullie 8 maart una buona festa e tanti auguri.

 

Il Tempo

Mijn oudste vriendinnetje ken ik al vanaf mijn vierde. We waren elkaar een beetje uit het oog verloren. Sinds kort hebben we via de mail weer contact. We vragen elkaar honderd uit. Zo vroeg ze me laatst wat ik nou het meest van Italië mis als ik in Nederland ben. Ik vond dat een interessante vraag. Dat is een hele andere vraag dan: ‘Wat mis je het meest van Nederland’. Waarop ik meestal een cliché antwoord geef: ‘Hagelslag en de HEMA’. Over de vraag van vriendin moet ik heel lang nadenken. Er moet toch iets zijn wat ik hier heb gevonden en dat ik, als ik in Nederland ben, mis. Het antwoord kwam eigenlijk vanzelf toen ik naar lief stond te kijken, terwijl hij de druiven snoeide. 

Het enige geluid was dat van de snoeischaar, de vogeltjes, een kabbelend stroompje……. Ik keek naar de lieve ontspannen lijnen in zijn gezicht, naar zijn glimlach, naar zijn zilvergrijze haren, die waren ontsnapt aan zijn paarden-staartje en die schitterden in het zonlicht.

Ik raapte wat druivenranken op en vlocht er een krans van. Gewoon daar op die plek, op dat moment en ik glimlachte ook. Ik wist het antwoord: ‘Tijd’. Het is tijd wat ik mis als ik in Nederland ben. 

Dat was in mijn vorig leven al zo. Altijd haast, altijd teveel dingen op een dag willen, overal bij willen zijn. Spijt hebben van een keer uitslapen omdat je dan de hele dag weer achter loopt. En het is nog steeds zo als ik weer in Nederland ben. Misschien is het er ook niet zo het land voor, voor Tijd. 

Tijd is toch het grootste cadeau, bedacht ik daar bij de druiven. En zeg nou zelf wie heeft op een doordeweekse dag tijd genomen om lief aandachtig te bekijken terwijl hij druiven aan het snoeien was? Leven met tijd, één dag tegelijk.

Un deliziose dolce

Stel je voor je hebt niks in huis, nou ja bijna niks, en je wilt toch snel, eens een keertje niet slow, maar gewoon snel een verrukkelijk toetje maken. Vorige week, na de pastaproeverij maakten vriendin en ik dit deliziose dolce. De ingrediënten heb je meestal wel in huis en het recept is simpel. Het resultaat is evenals de smaak verbluffend. We dachten even dat er een fout in het recept stond. Komt dit wel goed? Geen boter? Geen bakmeel?. Het kwam goed, met het recept uit het prachtige boek Vegeterranean, waarover ik  al eerder schreef.

Verwarm de oven voor op 175 graden. Zet een bakblik met en beboterd stuk bakpapier klaar en leg een stuk plastic folie klaar.

Klop 350 ml slagroom stijf met gezeefde poedersuiker naar smaak en zet in de koelkast.

Splits vier eieren. Klop het eigeel romig met 5 eetlepels suiker en klop er daarna 4 eetlepels gezeefde cacao door.

Klop de eiwitten in een vetvrije kom met een snufje zout stijf. Als je de kom op de kop houd mag het eiwit niet meer lopen.

Spatel de eiwitten voorzichtig en in zo weinig mogelijk slagen door het chocolade mengsel en stort op het bakblik. Smeer uit tot een rechthoekige dunne lap en schuif in het midden van de voorverwarmde oven gedurende 7- 10 minuten. Haal de bakplaat uit de oven en laat de chocoladebodem afkoelen. Steek hem daarna voorzichtig los, maar laat nog wel liggen.

Smeer de slagroom over de afgekoelde bodem en rol het geheel voorzichtig, maar stevig op. Leg de rol op het plastic folie en draai het folie om de rol. Leg in de koelkast om op te stijven 1a 2 uur.

Haal voor gebruik de rol uit het folie, snijd de uiteinden eraf en snijd plakken van minimaal 3 cm dik.

Leg op ieder bordje een plak en bestrooi het bordje met cacao en poedersuiker en leg er eventueel wat framboosjes bij.

Ons testpanel viel helemaal stil tijdens dit heerlijke, romige, hemelse toetje. Alsof er een engeltje….en zo.  Heb je nu geen zin aan om de slag te gaan en ben je wel deze zomer onze gast, dan is de kans heel groot dat dit deliziose dolce op het menu staat.

Pasta

Of ik zin had om een keertje verse pasta te maken vroeg vriendin. Ik dacht nog aan de eerste en tevens laatste keer pasta maken met lief zo’n vier jaar geleden. Waarom had ik het daarna nooit meer gemaakt? 

Ja leuk, goed idee. Ik stofte mijn pastamachientje af, poetste het op en ging boodschappen doen met vriendin. Nu hebben wij allebei meters kookboeken. Dat wil zeggen ik één meter, zij tien meter. Dit keer had ze werkelijk een schitterend kookboek mee. Vegeterranean van Alberto Musacchio en zijn vrouw Malu Smões en Antoinette Hertsenberg. Antoinette volgde bij Alberto en Malu een kookcursus in het beste vegetarische hotel ter wereld, Azienda Agrituristico Montali in Umbrie. De foto’s en recepten maken dat je acuut vegetariër wordt. 

Aan de slag dus. We maakten vier verschillende soorten pasta, twee met verschillende vulling, ronde lasagne vellen en tagliatelle. Het begin ging moeizaam. Het was een raar prutje dat uit het machientje kwam. Ik pakte mijn aantekeningen van de mama van Paolo erbij, ik maakte ze, toen mama mij een poos geleden een demonstratie pasta maken gaf. Aha het geheim zat hem in het herhaaldelijk doorkneden en door het machientje halen. Eerst een paar keer door de wijdste stand en dan een paar keer door de dunste stand.. prachtige dunne vellen pasta draaiden we. 

De hele middag waren we zoet en opgetogen dat het zo goed lukte. ’s Avonds schoof ons testpanel, lees onze geliefden aan tafel. Er werd geproefd en geanalyseerd als echte Italianen. Inmiddels hebben we de recepten wat bijgeschaafd en liggen ze klaar voor de table d’hôtes van het nieuwe seizoen. Het zou zo maar kunnen dat onze gasten deze zomer zelf kunnen proeven van verrukkelijke verse pasta. 

Het hemelse toetje dat we maakten........... daarover meer in de volgende blog.

Tanti auguri per tutti

Een nieuw jaar ligt voor ons, een jaar vol plannen, dromen, verwachtingen en gezelligheid, naar wij hopen. Verder hopen we op een goede gezondheid, eigenlijk het belangrijkste. Of het met het geluk gaat goed komen…..is nog maar even de vraag. Zelf hebben lief en ik er alle vertrouwen in. Ware het niet dat we, na een overvloedige maaltijd op oudejaarsavond bij de buren, Marcello en Franca  geen ruimte meer over hadden gelaten voor de lenticchie en de zampone, linzen en varkenspoot-worst.

Het eten van dit gerecht om mezza notte brengt geluk volgens de Italiaanse traditie. Het ging gewoon niet meer. De buurvrouw schudde haar hoofd. ‘Iedere lenticchie is een euro. Kijk eens wat je laat liggen’ zei ze. Dat de zampone zou leiden tot een goede gezondheid waagde ik te betwijfelen. Het is varkensvlees dat in een varkensblaas wordt gepropt in de vorm van een varkenspoot en erg vet.

Tot overmaat van ramp had ik ook nog eens geen rode onderbroek aan op oudejaarsdag. Een rode onderbroek staat voor een gelukkig liefdesleven. Ik snapte al niet waarom er op de markt allemaal rode onderbroeken hingen, al dan niet versierd met stras steentjes en tekst als tanti auguri. De buurvrouw vertelde me er niets over. Mijn vriendin uit Nederland vandaag wel. Dat had ze toch wel even iets eerder kunnen mailen.

Ik heb in ieder geval vandaag iets in mijn maagdelijke agendaatje geschreven op de laatste bladzijde, rode onderbroek kopen. Nu maar hopen dat het allemaal goed komt dit jaar. Aan mij zal het niet liggen.

Tanti auguri, tutti!