vrijdag 23 april 2010

Eruzione vulcanica

Een vulkaanuitbarsting, un eruzione vulcanica is niet meteen nieuws waar wij hier op de berg van wakker liggen. Zeg maar het is ver van ons bed nieuws. Totdat maandagmiddag de telefoon gaat. Onze vriendin Gretha en dochter Marieke uit Nederland zijn in Rome gestrand. Er gaan in verband met de vulkaanuitbarsting geen vliegtuigen meer en internationale treinen kunnen de toeloop ook niet meer aan.
Zo komt het dat Harrie ’s avonds de dames ophaalt van het station in Visone (10 minuutjes bij ons vandaan). Onverwachte gezelligheid. Voor de volgende dagen is vliegen geen optie. De dames zullen in ieder geval nog een dag en een nachtje blijven en daar kunnen ze zich dan het beste aan overgeven en genieten van het moment. Dat deden ze dan ook. Languit in de zon met een boek.
‘Hoe lang willen jullie hier eigenlijk blijven wonen?’, vraagt Marieke tijdens het eten. Nu houden we er niet zo van om zo ver vooruit te kijken, we leven bij de dag. Tegelijkertijd moeten we alle twee aan la marmista denken, het marmerboertje waar we granieten platen hebben laten maken voor een kastje in La Rosa en een voor onder onze eigen veranda. Het marmerboertje een 90- mannetje met een van een krant gevouwen mutsje op zijn hoofd. Hij loopt stijf en krom van de rugpijn. Trouwens de jongedame 60+ op het kantoor is zijn minnares volgens buurman Gino, geweldig. Harrie maakt een opmerking tegen het mannetje over het toch wel erg zware werk. ‘Dan had ik maar horlogemaker moeten worden’, zegt hij droog.
Als we de loodzware platen komen halen en Harrie wil helpen, roept hij zijn 70+ knecht om te helpen en samen sjouwen zij de platen in onze auto.
Nou en daarom denken wij dat het hier nog lang aan kan. Het buiten werk is zwaar en wij lopen af en toe ook met stijve rug en stramme spieren. Nou en? Als je maar lol hebt en als je maar geniet. Dat doen we! Gretha en Marieke hebben er een dagje wat van mee kunnen pikken.
Gister heeft de trein hen weer veilig naar Nederland gebracht.

Geen opmerkingen: