Geen mooie loipes voor ons. Toch kunnen wij het niet laten om op deze prachtige, zonnige dag de langlaufski’s onder te klikken en een mooi tochtje te maken door het bos.
Het is heerlijk je longen optimaal vol te zuigen met de frisse, pittige lucht.
Er worden ook heel wat, anders slapende, spieren wakker getrokken.
De ijskristallen aan de takjes van de bomen fonkelen in de zon, het geluid van de ski’s door de sneeuw. Kleine glooiinkjes pakken we soepeltjes. Een heuvel op is geen probleem.
Tot we bij een smal, stijl, onregelmatig pad komen en naar beneden moeten.
Dan zijn langlaufski’s toch wel erg smal en moeilijk stuurbaar vanwege de losse achterkant.
Mijn lief , tien keer zo sterk in zijn mooie gespierde benen dan ik, zoeft onbesuisd naar beneden. Ik heb geen kracht genoeg in mijn benen om mijn smalle latten op de onregelmatige sneeuw in bedwang te houden en ga twee keer onderuit.
Toch ben ik door deze valpartijen niet uit mijn humeur te krijgen, want ik heb een verrukkelijke middag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten